malesef bir aslan daha kaybettik .....

[Rain]

Ömre ömür katmaktı emeği,
Ömrüne ömür katmaktı dileği,
Ömer'i ömrümüzden aldılar,
Ben neyleyim böyle feleği.
Sabah evden kahvaltı edip de mi çıkmıştı
bilmiyorum. Eşine el sallayıp sallamadığını ve-
ya bir küçük öpücükle vedalaşıp vedalaşmadı-
ğını da 20 günlük olduğu söylenen bebeğinin
yanağına parmağının ucuyla dokunmuşmuydu
acaba evden çıkarken?
Bilirim insan her sabah motosikletinin yanına
geldiğinde içi mutluluk, heyecan ve huzur dolar.
Gidonun başında tüm sıcağa rağmen montunu el-
divenlerini giyerken mutlu olduğuna eminim.
İnsanları iyileştirmek gibi bir misyon adına
yıllarca okumuş, motosiklete binen her kişinin bi-
linçlenmesi için elinden geleni yapmıştı.
Ben ilahi adalet ve kadere inanırım.
İlahi adalet ve kader bu kadar güzel insanla-
rı hayatın en renkli döneminde çekip alıyorsa
aramızdan "Tanrı'nın bir bildiği vardır" diyede
avuturum kendimi.
Bu defa yapamadım.
Tüm isyanımın günah çemberi içerisinde bana
nasıl yansıyacağını biliyor olmama rağmen "Alın
yazısıymış" diyemedim bu defa. Sol omzumda
halen bir fazla mesaidir sürüp gidiyor iki gündür
Çünkü, Ömer'i öldürdüler.
Hastanesinden çıkıp sabah vedalaştığı ai-
lesine dönerken heyacan, adrenalin, sorum-
suzluk ve vurdumduymazlık bileşkeleriyle
yoğrulmuş ve ne yazık ki yine Allah tarafın-
dan insan olarak yaratıldığına isyan ettiğim
bir hain tarafından yok edildi Ömer. Hiçbir
suçu, hiçbir hatası, hiçbir günahı yokken
Ömer'i Levent kavşağında öldürdüler.
Tüm pasif koruma önlemleri, aldığı bütün eği-
timler refüjün dibinde son buldu.
Sadece gideceği yere biraz daha çabuk var-
mak adına, sadece sıradaki insanların önüne geç-
mek uğruna emniyet şeridine atlayan bir cühela
tarafından hayallerimiz yok oldu. Yıllardır, arada
birbirimizden daha sık görüşmediğimiz için özür
dileyerek ertelediğimiz randevularımızı çaldı o
varlık. Ve kim bilir Ömer'in hayatında yaşayacağı
daha ne çok anları, anıları aldı götürdü namussuz.
MEdenileşmeye, çağdaşlaşmaya; isan gibi
yaşamaya çalışan toplumumuzda herşeyi ile örnek
olacak bir güzel insandı Ömer. Dünyanın
her yerinde bir çağdaşlık sembolü sayılani ha-
yatı herkesten birazcık daha doya doya yaşadı-
ğının göstergesi motosiklete binmekte tek kaba-
hati. Türkiye denen trafik cangılının içerisinde
cahiller ordusu arasında yaptığı slalomu bu de-
fa geçemedi Ömer.
Bin kez tövbe etmem ve onun bilinmeyen gü-
zellikler diyarına gitmesine sebep se-
vapları olduğunu düşünmem gerekiyor belki.
Ama, üç tane çocuğun "Baba" diyemeyip boynu-
nu bükeceği, veli toplantılarında, mezuniyet tö-
renlerinde o insanı insan yapan figürün olmaya-
cağı bir süreç yaşanacak artık. O genç kadın bu
ağır hayat sorumluluğunu taşıyacak ki sadece her-
kesin önüne bir kaç metre geçmek isteyen aceleci
bir sorumsuz direksiyonu sağa kırdı diye.
Onu assanız da yetmez bana. Bir yıl sonra ha-
tıraları içerisinde yaptığı kazada birini öldürme-
nin küçük bir burukluğu dışında yaşayacak hiç-
bir eksisi olmayacak. O, çocuğuna sarıldığında
bunu hiç hatırlamayacak. Belki de haklı sayıyor-
dur kendisini ne bileyim!
Ömer de öldüyse dostlar var ya ben neyleyim.
İnsan yaşatmak için eğitim almı, tüm bilinciyle
her şeyin farkında olup önlemlerini alan Ömer öl-
düyse biz ne yapalım artık?
O cahil bedevi bir gün bize de direksiyon
kıracak şüphesiz. Bırakıp, atıp, çekip, gidip
bedenimizi emniyet altına almak adına ruhu-
muzdanmı vazgeçelim?
Söyleyin ne yapalım?


Rauf Gerz

[desperadost]

onlar hep bizimle yaşayacaklar.......