Bu şu ana kadar ki yazdığım en sıradışı “gezi” raporu arkadaşlar…(dikkatinizi çekerim sonuncu demedim)
19.Mart sabahı başlayan ve bir an için farklı bir boyut/zamana geçen ve sonra tekrar dünya boyutuna donen bir gezi raporu. (üzgünüm öteki taraftan fotoğraf çekemedim)
Aslini isterseniz şuan halen devam ediyorum bu geziye. Yere yapıştığım anda başlayan ve “dimdik” ayakta duracağım ana kadar devam edecek bu gezi raporu.
Peki, neler oldu? Neler yaşandı? Ne dersler çıkartıldı, çıkartılmalı? Duygular düşünceler neler, ve çok kısaca hasar raporu…
Önce biraz kendimden bahsetmek istiyorum. Yaklaşık 3 yıldır motor kullanıyorum. Honda Activa ile başlayan ve sırasıyla Honda Twister, F650GS ve CBR1000RR la devam eden 67.000km lik bir serüven.
Her km sinde yaşadığımı hissettiren bir macera…Taki 19 mart sabahina kadar. İşte o sabah olanlar nerdeyse yaşadığımı hissettiğim bir anda yaşamımı elimden aliyordu…
O sabahla ve hatta öncesindeki birçok gün için söylenecek okadar fazla şey varki…Fakat bunlar hep “KEŞKE” ile başlayan cümleler. Burada bunların bazılarından bahsedecem, sadece sevdiklerim bazi dersler çıkartsılar diye.
Böyle bir kazadan sonra, böylesine kayıplar vermişken (motorum
, sağ ayağım vb…) insanın önüne iki seçenek çıkıyor. Birincisi, geçmişte yaşayıp, “keşke” lerle başlayan cümleler içinde boğulmak ikincisi ise şükredip, geleceğe umutla bakarak dimdik ayakta durmaya çalışmak. Ben yoğun bakımda yatarken birinci tarafta, karanlık tarafta bogulmuştum. Gerçi aldığım morfindenmidir nedir çok fazla düşünemiyordum ama olsun.
Sonra ortopedi servisine geçince arkadaşlarımın kaza fotoğraflarını göstermesi ile beraber hayatta kalmamın bir mucize olduğunu fark ettim. O andan itibaren hep şükretmeye ve artık keşke dememeye karar verdim…Neticede kimse bir dakika öncesine bile donüp yapılan bir hatayı düzeltemiyor. Bilgisayar değiliz ki “geri al” tuşumuz olsun.
Tabi aydınlık tarafta kalmak, her zaman güçlü olmak bir insanın tek başına yapabileceği kadar kolay değil. Özelliklede kazadan hemen sonra. Fakat siz değerli arkadaşların olağanüstü desteği ile ben gümbür gümbür ayağa kalkacağım güne doğru gidiyorum. Sizlerin desteği olmadan ben bunu başaramazdım.
Bugun hastanede 5nci hafta 4 gundeyim. Daha bir sure hastanede kalmam gerekecek. Ve en az bir ameliyat daha var sol dizimden. Altımda kot pantolon oldugu icin asfaltta surtunmekten dizimde ki doku parcalanmış ve tekrar canlanmadigi icin buraya bir doku transferi yapilmasi gerekiyor. Diger harslarsa bilindigi uzere bir uzvu kaybettim, sol ayak bilegimde kırık var. Ellerde ciddi yaralar ve tendon kesikleri, serce parmaklarda kırık var… bacaklarimda derin sıyrıklar vb…
Ama hepsi gececek…
Gelelim bu kazadan alınmasi gereken derslere…
Arkadaslar – koruyucu kıyafet neler yapabiliyor gorduk. Bunların kullanılmasi sizlerin ters bir duruma dustugunuzde hayata nasil devam edeceginizi ve hatta devam edip edemiyeceginizi belirliyor. Benim uzerimde ceket ve kask vardi .Koruma olan hicbir yerden yaralanmadim. Olmayan yerlerse parca parca oldu…
Ve tabiki soylene soylene dillerde tuy piten bir diger durum. Motoru nasil kullandıgımız…
Son pişmanlik fayda etmiyor. Umarim bunu anlamaniz icin benim gibi haftalarca yatakta yatmanız gerekmez. Motoru kullanan siz olmalisiniz. Eger adrenalin arzusu mantıgınızı devre dışı bırakıyor ve kontrolu ele geciriyorsa burada bir durmaniz lazim.
Tesaduf eseri yasicak sekilde motor kullanmayin arkadaslar
Son olarak
ben pişman oldum siz tedbirli olun; her zaman dediğim gibi tedbirli olmak pişman olmaktan iyidir.
Hepinize bana olan desteginizden dolayi tesekkur ederim.
mkcelikkol adlı üyeden alıntı
Bu şu ana kadar ki yazdığım en sıradışı “gezi” raporu arkadaşlar…(dikkatinizi çekerim sonuncu demedim)
