Dün sabah erken saatlerde yola çıktık. Bir günde Bodrumdan Ankara'ya geldik. 735 km 12 saat . Kendimi motosiklet kullanımında 2 level birden atlamış gibi hissediyorum hatta bölüm sonu canavarı bile yenmiş olabilirim. Aferin banauzun sürmesinin sebeplerinden biri de Uşak'a kadar virajlı köy yollarından gelmemiz. Ana yollara girmedik. Afyon'a gelene kadar sıcak bir miktar zorladı. Tabi ki full ekipmanla bindik.
Aralık sonu akşamıydı, yılı net hatırlamıyorum ancak 2013 veya 2014 falan olsa gerek. Akşam saat 9'dan sonra Afyon'dan motor ile yola çıkıp o ayazda hiç gaz kapatmadan Ankara'ya gelmiştim. Geldiğimde senin gibi tepemde level up ışığı yanıyordu. Tamam oldum ben diye bakıyordum olaya. Bıçak gibi parlayan asfaltta, soğuğa, karanlığa, ara ara dökülen kara rağmen bilmediğim bir rota'da gece sürüşü gerçekleştirmiştim şehirler arası yolda.
Sonra ne mi oldu? Ankara'nın içinde trafiğin yoğun saatlerinde motor kullanmaya başlayınca anladım ki, olmaktan çok uzaktım. Sadece 40 dakikalık sürüşte defalarca "hass....." ifadesi yapışmıştı yüzüme. 3 şeritli yolda yan yana 4 araç viraja yattığımda sağımdaki veya solumdaki aracın tekerine başımı uzattığımda "yok bu iş bana göre değil" diye düşünmüşlüğümde çoktur.
Yani maalesef level up olmadın. Sadece öyle bir duygu yaşıyorsun ve bu tehlikeli bir duygu, bizzat tecrübe ettim.
Biraz daha açık anlatmalıyım duygularımı galiba. Hissettiğim duygu kesinlikle "tamam ben oldum" duygusu değil.Böyle zor bir yolculuğu tamamlamış olmanın verdiği başarı dugusunu yaşıyorum sadece. Zaten Bodrumdan kaçar gibi ayrılmamın sebebi de depremin bende yarattığı korkudur. Yani işin özü o kadar gözü kara bir insan değilim.Her insan gibi sınırlarımı zorlayıp elde ettiğim başarı beni mutlu etti sadece. Bu mutluluğu sizlerle paylaşmak istedim.
Şu an bu konu içerisinde 1 kullanıcı var. (0 üye ve 1 misafir)
