Söylediklerinize kesinlikle katılmakla beraber bir kaç ufak detay da belirtmek istiyorum.Tekrar baktım da bir miktar yanlış anlaşılmaya mahal verecek şekilde yazmışım.
Öncelikle şu konuda anlaşalım, benim olayım da sigarasızlığa dayanmak değil, tam anlamıyla bırakmak.Zira olan olay şuydu; sigarayı bıraktığımda ilk yılımı atlattım.Gayet rahattım zira kendime irade konusunda ciddi anlamda güvenirim.İlk yıl bittikten sonra artık ben sigarasız yaşayan biriydim.Fakat yanlış hatırlamıyorsam eşimden gelen bir fikir ile ( sanırım sigarayı bekleyen eşim
) bu yılın son ayındaki uygulamayı başlattık.
Bir kaç açıdan düşünmek gerekir olayı.Yani ilk olarak ben kendime güveniyorum.Yani ben o bir ayı sigarayı özlediğimden değil, onu da bir disiplin listesi içerisinde gördüğümden sigara ile geçiriyorum.Kaldı ki bu 1 ayı da bir türlü tam olarak dolduramadım
Hep 1 hafta erken falan bırakıyorum ya da geç başlıyorum
Artı olarak, bunun çocuklarıma yansıyan bir sonucu daha oluyor ki bu hoşuma gidiyor.Şöyle ki; ben 11 ay sigarayı içmeyince, son ay sigarayı aldığımda elime ilk iğrenme tepkileri onlardan geliyor.Açıkçası sigara içtiğim hemen belli oluyor.Merdivenlerde yoruluyorum.Habire nefes nefeseyim.E bunları gören çocuklar zaten baştan soğuyorlar bir kere bu iğrençlikten.Zaten bundan soğumasalar bile en azından bir örnek olur.Onlarla oturup konuştuğumda bunu daha iyi anladıkları gözlerinden belli oluyor