Emine Akçay Ve Diğerleri..

[hachiko]

14 Mart 2012: Emine Akçay'ın Yaşamına Son Vermesi

Emine Akçay, üç yıldır Adana’nın Seyhan ilçesi Aydınlar Mahallesi'ndeki evinde yaşıyordu. Biri 6 yaşında, diğeri 6 aylık olan iki çocuğu vardı. Tarım işçisi olarak çalışan Emine Akçay, doğumuna yakın işini bırakmak zorunda kalmıştı. Bir yıldır işsiz olduğu aktarılan eşi, iki ay önce Osmaniye’nin Düziçi ilçesinde bir şantiyede iş bulup çalışmaya gitmişti. 8 aydır kirasını ödeyemediği söyleniyordu. 14 Mart 2012 günü henüz 26 yaşındayken evinde yaşamına son verdi.

O gün, tanıkların anlatımıyla polis ekibinin yaptığı araştırmaya göre, olaydan 4 saat önce cebindeki son 6 lirayı alıp yakındaki oduncuya gitti ve yakacak almak istedi. Oduncu o paraya odun verilemeyeceğini söyledi, fakat daha sonra parasını almadan 10 kilo odunu çuvala doldurdu. Basına yansıyan bilgilerde, odunu yakamadığı, dışarıda bulunan kamyon lastiğini yakmaya çalıştığı ancak başaramadığı ve saç kurutma makinesiyle çocuklarını ısıtmaya çalıştığı söyleniyordu. Makineyi büyük çocuğunun eline verdikten sonra yan odaya geçen Emine Akçay, burada yaşamına son verdi.

Emine Akçay’ın hayatına son verdiğini gören büyük çocuğu, komşulara haber verdi... Alt kattaki ve yan binadaki komşuları ile yapılan görüşmelerde komşular, Emine Akçay'ın neden intihar ettiğine anlam veremediklerini söylüyorlardı. Anlattıklarına göre, maddi durumunun kötü olduğunu kimseye söylememişti. Gazetecilerin kapısını çaldığı dönemin muhtarı, Emine Akçay'ın sosyal yardım için herhangi bir başvuruda bulunmadığını söylüyordu.

Emine Akçay’ın babasından kalan mirasa eşi yüzünden ulaşamadığı basına yansıdı. İş kurmak için Emine’ye kalan mirası aldığını doğrulayan eşi, bu parayı harcadığını belirterek, “Sürekli bir işim olmadı. 3 ay çalışıyorsam 10 gün evdeydim. Evin ihtiyaçlarını karşılıyordum" dedi.

Cumhuriyet Savcısı 30 Nisan 2012 tarihinde, Emine Akçay'ın intiharıyla ilgili soruşturmasını tamamladı. Emine Akçay’ın yakınlarının suç duyurusu üzerine eşi hakkında başlatılan soruşturmada savcı, ‘başkasını intihara yönlendirme, yardım etme' konusunda kovuşturmaya yer olmadığına karar verdi.

Türkiye o günlerde “ağlatan intihar”ı konuşuyordu. Medya hikayeyi "acıklı son" olarak ele aldı. Daha çok “odunları yakamaması” ve “çocuklarını saç kurutma makinesiyle ısıtmaya çalışması” üzerine yapılan kurgularda yoksulluk tartışması ya da sosyal devlet tartışmalarına yer verilmiyordu. O gün oduncudan odun aldıktan sonra eve geldiği doğruydu. Ancak basının aktardığının aksine, odunların ıslak olup olmadığına, sokaktan aldığı lastiği yakmaya çalışıp çalışmadığına ya da saç kurutma makinesini çalıştırıp çalıştırmadığına dair büyük çocuğundan başka hiçbir tanık yoktu. Basın ve kamuoyu yoksulluğu acıklı bir son olarak verirken, yoksulluğun ve yoksunluğun ardındaki nedenler, sosyal devletin eksiklikleri, çoğunlukla gurur duyulan toplumsal dayanışma ağlarının yokluğu göz ardı edildi.

Tanıklıklar

Emine Akçay’ın neler yaşadığından ne eşinin, ne komşularının ne de yerel yönetimlerin haberi var. Yaşadığı ev hâlâ aynı şekliyle duruyor. Komşuları, o günden birkaç ay sonra evin tamamıyla boşaltıldığını, çoğu eşyanın çöpe atıldığını aktarıyor. Olayın birebir tanıkları olan iki komşu da Emine’nin yaşadıklarından habersiz olduklarını söylüyorlar. Anlattıklarına göre, evde gıda olarak tüketilecek çok az şey varmış. Bu konuda vicdan azabı çektikleri dönemin haberlerine yansımıştı. “Bilsek yardım etmez miydik?” demişlerdi.

İki oda bir salon evde o tarihten sonra bir başkası yaşamaya başlıyor, ancak bütün komşular yerli yerinde. Muhtar değişmiş; yeni muhtar yaşanan olaya dair bir bilgisi olmadığını söylüyor. Kendilerine gelen bütün sosyal yardım taleplerini yazdıklarını, ancak kime yardım edileceğine kaymakamlığın karar verdiğini bildiriyor. Ailenin ya da Emine Akçay’ın müracaatı olmadığını söyleyen dönemin muhtarı, “Biz de gidip vatandaşın kapısını çalamayız. Paran var mı, yok mu diyemeyiz. Duyum alsam gider, elinden tutar getirir, yardım için seferber olurdum. Ne muhtarlıkta ne de sosyal yardımlaşmada kaydı yok. Ne komşusundan ne de kendisinden bu konuda bir şey gelmedi” diyordu.

Emine Akçay’ın devletin sosyal yardımlarından haberi var mıydı? Yeni doğum yapmış bir kadının kendisi ve bebeğinden; muhtarın, kaymakamlığın haberi var mıydı? Ne muhtar, ne devlet yetkilileri, ne de basın; bu sorulara yanıt aramamıştı.

Mahalle marketi işletmecisi, veresiye sistemleri olmadığı için veresiye yazdırılmadığını, ancak Emine Akçay’ın sık sık değil, daha seyrek ve daha az miktarlı alışveriş yaptığını aktarıyor. Mahalledeki bir bakkal ise, tanık olduğu bir olaydan yola çıkarak Emine Akçay’ı “çok gururlu bir kadındı” diye tanımlıyor. Yan komşularının da ağzından çıkan ikinci tanım bu oluyor. Dönemin muhtarı Emine Akçay tarafından bir başvuru olmamasını bir yandan, “Bunu kendine gurur meselesi yapmış” diye ifade ediyor. Yakınlarının daha önce basına verdiği demeçlerde de, kendilerinin yardım etmek istediği ancak Emine Akçay’ın kabul etmediği yer alıyor.


Emine Akçay ve Kadın Yoksulluğu

Gurur, özellikle yoksul yaşamlarda kadınların en büyük özelliklerinden biri, belki de bir zorunluluk. Toplumsal cinsiyet rolleri ve normları nedeniyle, yoksulluğun tüm sarmalları kadını daha fazla etkiliyor. Kimseye söyleyememek, söylediğinde nasıl bir karşılık bulacağını bilememek, daha az istihdam alanı bulmak, hamile kalma ve doğum yapma ihtimalleri, doğuma yakın işten ayrılmak ve belli süre çalışamamak kadını “çaresiz” bir noktaya sürüklüyor.

Emine Akçay’ın böbrek hastası olan babasının ölümünden sonra kendisine bir miras kalıyor. Ancak kendisinin bu mirasa erişemediği, eşinin doğrulamasıyla basına yansıyan haberler arasında. İşinden ayrılmış, iki çocuğu olan, yeni doğum yapmış, evine yiyecek almada ve ısıtmada sıkıntı yaşayan bir kadını kendi mirasına doğrudan kendinin değil, eşinin ulaşması ve eşi tarafından tüketilmiş olması da bir başka sorunu ortaya çıkarıyor.

Emine Akçay yeni doğum yapmış bir kadındı. Önceden komşularıyla iletişiminin daha iyi olduğu, tarım işçiliği yaptığı için işe gidip geldiği, doğumdan sonra da içine kapandığı belirtiliyor. Bir kadın için yeni doğum yapmış olmak bile yeterince fazla soruna işaret ediyor. Üstüne yoksulluk da eklenince, kadının etrafı büyük bir zincirle çevriliyor. Orta sınıf bir kadın doğum sonrası psikoloğa gidebilirken, alt sınıf bir kadın için bu mümkün görünmüyor.

Emine Akçay aynı zamanda bir Yörük. Yapılan araştırmalara göre, Yörükler bulundukları kentlerde en yoksul kesime işaret ediyor. Yaşadığı mahalle de Adana’nın yoksul mahallelerinden biri.



8 aydır kirasını ödeyemediği söyleniyordu. Bütün bu aktarılanlar, yoksulluğun etmenleri arasında olsa da Emine Akçay’ı sıkışmışlık ve çaresizlik hissine düşüren, onu intihara sürükleyen, yaşamına son verme kararı aldıran tam olarak neydi, hâlâ kimse bilmiyor. Odunlar alev alsa Emine Akçay kurtulacak mıydı? Birçok neden olabileceği gibi tek bir neden de intihara sürüklemiş olabilir. Ancak yoksulluk, bütün bunların içinde olduğu bir durum.

Dönemin Adana Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürü, çocuklarla ilgileneceklerini söylemişti. Şu an herhangi bir işlem sürüyor mu, bilinmiyor. Çocukları önce babaanne sahipleniyor, şimdi ise babayla kalıyorlar ve halaları da bakımlarıyla ilgileniyor. İki çocuğu da büyümüş. O gün neler yaşandığına tanık olan büyük çocuğu şu an 10 yaşında, küçük çocuğu ise 4,5 yaşında.



Emine Akçay yaşamına son verdikten sonra Sayca köyünde, babasının yanına defnedildi. Ölümünün üzerinden tam 4 yıl geçti. O günden bu güne, kabri mermerle düzenlenmedi. İlk defnedildiği haliyle duran kabrinde, başucunda onu tanıtacak tahtadan bir mezar taşı hâlâ yok.

VE DİĞERLERİ..

Görece geniş bir çerçevede tanımlanmış haliyle yoksulluk, “ekonomik bir kategori olmanın yanı sıra, kişilerin içinde yaşadığı, anlamlandırdığı, başa çıkmak için çeşitli yöntemler geliştirdiği, toplumsal bir ‘durum’dur”(1). Ancak bu dosyanın ana konusunu oluşturan Emine Akçay’ın hikâyesi, yoksulluğun tanımını hiç de istenmeyen bir yöne doğru genişletiyor: Yoksulluk aynı zamanda başa çıkılamayan ya da başa çıkabilme yöntemlerinin cevap vermediği, kişilerin hayata devam edebilme umutlarını ve kapasitelerini tüketen, dolayısıyla onları intihara sürükleyen bir durum olarak da beliriyor. Kısacası yoksul olmak, ölmek demek de olabiliyor. Yaşarken sözlerini söyleyemeyenler; sözünü söylemek ya da sesini duyurmak için, aslında yaşayabilmek için gerekli olan temel araç ve mekanizmalardan (eğitim, sağlık, sosyal destek, istihdam vb. gibi) hak ettikleri ölçüde yararlanamayan madun/yoksullar, hem ilk hem de son sözlerini ölerek söylemiş oluyorlar.

Böylesi geniş bir yoksulluk çerçevesinin içerisinde birbirine bağlanan ve birbirini hatırlatan pek çok olayı anmak mümkün. Bu çerçevenin içine Emine Akçay gibi yoksullukla baş edemeyip intihara sürüklenen kadınlar ve kendini alenen yakan ya da intihar eden erkekler girdiği gibi; zorlu doğa/hava koşullarından kurtulmak için gerekli mekanizmalara (barınak, kira geliri vb.) ya da ilaçlarını/tedavilerini karşılayacak imkana/güvenceye sahip olmayan insanlar hatta bunlara ilaveten beslenme yetersizliğiyle karşı karşıya kalan ve beslenemediği için ölen çocuklar da giriyor. Göç, yerinden edilme, kentsel dönüşüm, etnik ayrımcılık gibi nedenlerle toplumsal ve mekânsal dışlanmaya maruz kalan insanların hikâyeleri gibi; hâlâ yoksullukla baş etme yöntemi geliştirebilen ve seslerini kısmen de olsa duyurabilen insanların hikâyeleri de bu çerçevenin içinde yerlerini alıyorlar.

Dolayısıyla bağlantılı olaylar kapsamında; hikâyeleri Emine Akçay’ın hikâyesiyle benzeşen ve intihara sürüklenişle sonuçlanan kadınlar -örneğin, Yüksel Demir, Nazime Salan, Necla Nazlıcan, İclal Tosun, Elif Arman, Asya Akbulut, Zeynep Armaner, Makbule Hazan ve daha niceleri-; barınacak bir yeri olmadığı için Roman vatandaşların kaldıkları çadırlardan birinde soğuktan ölen Ünzile Türkmen; yerinden edilme ve göç mağduru olan Suriyeli bir ailenin -20 derece soğuğa dayanamayan ve ölen 36 günlük bebekleri Ebru Said; beslenemediği için ölen 2,5 aylık Kübra Bakırcı ve en temel besinleri almaya maddi gücü yetmeyen ve bundan ötürü vücudu Kübra’yı besleyecek sütü dahi üretemeyen annesi Necla Bakırcı; hastalığı nedeniyle defalarca yardım istenilmesine rağmen ne bir ambulans ne de herhangi bir aracın hastaneye ulaştırmadığı ve en nihayetinde bir çuvala sığabilen cesedi babasının sırtında taşınırken basına yansıyan 1,5 yaşındaki Muharrem Taş; kırık camları naylonla örtülü tek odalı kerpiç bir evde soğuktan ölen henüz nüfusa bile kaydedilmemiş 40 günlük Ayaz bebek; kansere yakalanan ve ilaçlarının temini için bakandan yardım istediğinde, kameraların önünde eline ilaç masraflarının 20’de 1’ini bile karşılamayacak bir miktar tutuşturulup “düşürme” diye tembihlenen Dilek Özçelik; 11 aylık bebeği için marketten mama çalan ve bebeğiyle birlikte tutuklanan S.A.; çocuklarının dershane masraflarını ödeyemediği için hapishaneye giren Emine S. ve bu nedenle bunalıma girip intihar eden 18 yaşındaki oğlu Soner Semih S.; işten atıldıktan sonra belediyenin önüne gidip kendini yakan Ulaş Akın; çöpten alıp yedikleri salamın bozuk çıkması sonucu zehirlenen Çelik ailesi ve bu olaydan ötürü ölen baba Elvan Çelik; intiharları ya da intihar girişimleri yetkili mercilerce “ilgi çekme çabası”na indirgenen atanamayan öğretmenler; oğluna önlük alamadığı için intihar eden Cemal Can; hasta çocuğuna yardım edilmesi talebiyle Adalet Bakanlığı önünde intihar girişiminde bulunan Kenan B. ve çocuklarına bakamayan, işsizliği nedeniyle defalarca yardım talebinde bulunan ama dilekçelerine cevap alamayan, son çareyi Çocuk Bayramı’nın kutlandığı bir yerde boğazını kesmeye çalışmakta bulan Gülyemin K. gibi nicelerini hatırlatmak ve onların hikâyelerini de Emine Akçay’ın hikâyesiyle birlikte düşünmek gerekiyor.

Yoksulluk her ne kadar kadın erkek ayırmayan “çadır” bir kavram olarak görünse de, istatistiklere bakıldığında yoksulluğun kadınlar için daha yıkıcı cereyan ettiği söylenebiliyor. TÜİK 2014 verilerine göre; Türkiye nüfusunun yarısını oluşturan kadınların, iş gücüne katılım oranı ya da istihdam oranı erkeklerin iş gücüne katılım ya da istihdam oranlarının yaklaşık yarısına tekabül ediyor. Okur yazar olmayan kadın nüfus oranı ise okur yazar olmayan erkek nüfus oranının neredeyse 5 katı. Aynı verilere göre, okuma yazma bildiklerinde ya da (yüksek) eğitim görebilseler bile kadınların dezavantajlı durumunda bir değişiklik olmuyor; çünkü kadınlar tüm eğitim düzeylerinde erkeklerden daha az ücret alıyorlar. Bu tablo yoksulluk üzerine yapılan diğer çalışmalarla birlikte düşünüldüğünde, özellikle taşrada, kırsal bölgelerde, gecekondu ve çöküntü mahallelerinde yaşayan kadınlar Türkiye toplumunun yoksulluktan payını en fazla alan katmanını oluşturuyor. Adaman ve Keyder’in 2006 yılında kent yoksulluğu (özellikle gecekondu ve çöküntü mahallelerine odaklanarak) yaptığı araştırmaya göre yoksulluk; şiddet, göç, yerinden edilme, etnik kimlikler (örneğin Kürt ya da Roman olmak) ile iç içe geçtiğinde kadınların toplumsal ve mekansal olarak nasıl dışlandıklarını anlayabileceğimiz en temel çerçeveyi sunuyor. Van Kadın Derneği (VAKAD), 2015 yılında Van’da 25 kadının intihara sürüklenişini de incelediği 2015 Çalışma Raporu’nda, bu konuyu şöyle özetliyor: “Kadın olmak, yoksul olmak anlamına gelmiştir. Yoksulluğun öznesi kadın olmuştur.” Uluslararası literatüre baktığımızda da “yoksulluğun kadınlaşması” (feminization of poverty) konusunun tartışılması 1978 senesine kadar geriye gidiyor.

Son yıllarda yoksulluk nedenli intiharlar gibi yoksullukla çeşitli şekillerde başa çıkma halleri de medyaya oldukça fazla yansıyor. Kadınlara ve çocuklara öncelik verilerek listelenebilecek bir seçki söyle sunulabilir:



25 yaşındaki Yüksel Demir, 28 Mart 2011’de Diyarbakır’ın Bağlar ilçesindeki evinde bulunan av tüfeği ile kendini vurdu. 4 tane çocuğu olan Yüksel Demir’in 30 yaşındaki eşi Mehmet Demir işsizdi. Amed Kadın Meclisi, Kardelen Kadınevi, Ceren Kadın Derneği, Bağlar Kadın Kooperatifi, Diyarbakır Kadın Sorunlarını Araştırma ve Uygulama Merkezi (DİKASUM), Selis Kadın Derneği, EPİDEM Kadın Eğitim ve Psikolojik Danışmanlık Derneği ve Kadın ve Demokrasi Derneği (KADEM) gibi oluşumların araştırmasına göre, medyaya çoğunlukla “annenin yoksulluk intiharı” olarak yansıyan olayın perde arkasında yoksullukla beraber erkek şiddetinin de yer aldığı belirtildi. Araştırma sonucunda, Mehmet Demir’in ilk eşi Sevinç Öztürk’ün de kendini asarak intihar ettiği ortaya çıktı. Linkler: Hürriyet - Haber Vitrini - Yüksekova Haber - Mynet



Batman’da Kadın İntiharları: 1990’larda faili meçhul cinayetlerle anılan Batman, aynı dönemde Türkiye ortalamasının üç katına çıkan kadın intihar oranlarına şahitlik etti. Özellikle bu süreçte gerçekleşen kadın intiharları bu bölgede yoğunlaşıyordu. Batman’ın o dönemde OHAL bölgesi olduğu da düşünüldüğü zaman, birçok kadın intiharı OHAL süreciyle bağlantılandırılıyordu ki bu anlayışa göre OHAL süreci bittiğinde de kadın intiharları azalmıştı. Örneğin dönemin Batman Valisi Efkan Ala, “İntihar oranı 1999 ve öncesinde Türkiye ortalamasının üç katına çıkmış, sonraki yıllarda Türkiye ortalamasının altına düşmüştür.” diyor ve ekliyordu, “Batman'daki intihar vakalarının diğer illerden çok fazlaymış gibi bir imajla sunulması doğru değil.”. Ayrıca Vali Efkan Ala’nın belirttiğine göre, idare yapabileceği her şeyi yapıyordu; aile danışma merkezleri ve psikologlar da görevdeydi. Ancak, 2001 yılında bölgedeki intiharlar üzerine “Batman’da Kadınlar Ölüyor” kitabını yazmış olan gazeteci Müjgan Halis aynı fikirde değildi. İntiharların bitmediğini ve azalmadığını, bu anlamda ciddi bir çözümün ya da geliştirilmiş bir projenin geliştirilmediğini, Batman’da konuyla ilgilenebilecek bir sosyal bilimci ya da psikiyatr bulunmadığını ve dahası bulunsa dahi bu kadınlara ulaşma şansının olmadığını söylüyordu. Nitekim Batman Valiliği’nin 2006’da intihar vakaları üzerine hazırladığı bir rapor, 2001 ve 2006 yılları arasında 306 kadın ve 121 erkek olmak üzere 449 kişinin intihar teşebbüsünde bulunduğunu, 44 kadın ve 37 erkek olmak üzere toplam 83 kişinin intihar ettiğini gösteriyordu. Batman’daki kadın intiharlarına eğilen akademisyen Handan Çağlayan’a göre ise, hem bu intiharları hem de bu intiharlarla mücadele yöntemini şiddetin, zorunlu göçün ve yoksulluğun etkileriyle birlikte düşünmek gerekiyordu. Linkler: Bianet - Sabah - Radikal



Van’da Kadın İntiharları: Van Kadın Derneği’nin (VAKAD) 2015 yılı faaliyet raporuna göre, 2015’te Van’da 25 kadın intihar etti. 18 yaşındaki Nazime Salan, 22 yaşındaki Necla Nazlıcan, 23 yaşındaki İclal Tosun, 23 yaşındaki Elif Arman, 27 yaşındaki Asya Akbulut, 30 yaşındaki Zeynep Armaner, 40 yaşındaki Makbule Hazan bu kadınlardan bir kaçı… Van Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürlüğü, Van Yüzüncüyıl Üniversitesi, Kadın Merkezi Vakfı (KAMER) ve Yaşam Kadın Çevre Kültür ve İşletme Kooperatifi (YAYA-KOOP) ile birlikte intiharlarla ilgili detaylı incelemeler yapan VAKAD, ilgili raporunda kadın olmanın yoksul olmak anlamına geldiğini ve yoksul olmanın öznesinin kadın olduğunu belirtiyor. Nitekim VAKAD’ın kadın intiharları üzerine yaptığı çalışma, intihara sürüklenen kadınlardan yalnızca ikisinin ekonomik durumu orta halli olarak tanımlanabilecekken geri kalanının açlık sınırına yakın yaşadığını ortaya çıkarıyor. Dolayısıyla, geniş hanede yalnız kalan, eşleri çalışmak için başka yerlere giden bu kadınlar maalesef ne okula ne de sağlığa ayırılabilecek herhangi bir paradan yoksunlar. Bununla birlikte, yoksulluğun şiddet (erkek şiddeti, fiziksel, sözel, cinsel, ekonomik ve dijital şiddet) gibi bir çok başka etmenle iç içe geçebildiğini hem bu raporda hem de adı geçen kadınların ölüm/intihar haberlerini veren gazete haberlerinde görmek mümkün. Nitekim, her yıl içinde sığınmacıların da bulunduğu yüzlerce kadın VAKAD’a şiddetten kaçma/kurtulma, ekonomik ve medikal destek gibi gerekçelerle başvuruyor. Raporda aynı zamanda, kadınların zor durumlarla başa çıkabilme mekanizmalarındaki (eğitim imkanından yararlanma, iş bulma konusunda kolaylık, vs.) yetersizliklerin de altı çiziliyor. Linkler: Birgün - Evrensel - Cumhuriyet 1 - Cumhuriyet 2 - Cumhuriyet 3 - Milliyet 1 - Milliyet 2 - Milliyet 3 - Milliyet 4 - Şehri Van Gazetesi



14 yaşındaki Asleigh Bowes, 30 Ağustos 2014’te İngiltere’nin Macclesfield bölgesinde bulunan evinde ölü bulundu. Asleigh Bowes ölmeden önce yazdığı notlarda yoksul olduğundan, anoreksiya hastalığından ve arkadaşlarının giydikleri, yedikleri ve annesinin onu motorla okula bırakması gibi pek çok neden ötürü onunla dalga geçtiklerinden bahsediyordu ve buna artık dayanamadığını söylüyordu. Linkler: Karar - Daily Mail - Manchester Evening News



48 yaşındaki Ünzile Türkmen 2 Ocak 2016 sabahında Çanakkale’nin Ezine ilçesinde yaşadığı çadırda ölü bulundu. Ünzile Türkmen'in kaldığı çadır, bölgedeki kalacak yeri olmayan Roman vatandaşlarının barındıkları branda ve naylon kaplı çadırlardan biriydi. Ünzile Türkmen’in ölümü üzerine Romanlar, tepkilerin “Burada insanın ölmesi normal. Ocak yok, odun yok. Her yer buz kaplı. Bizlerin de, çocuklarımızın da sonu bu olacak. Yetkililer bizleri görmüyor mu? Gelsinler bir gün yaşasınlar bu çadırlarda, soğukta.” diyerek gösterdiler. Ünzile’nin -8 dereceya varan soğuk hava koşulları nedeniyle öldüğü tahmin ediliyor. Link: Hürriyet



Trakya Üniversitesi İngilizce Öğretmenliği Bölümü 2. sınıf öğrencisi Dilek Özçelik, 15 Nisan 2013’te Edirne’ye gelen dönemin Çevre ve Şehircilik Bakanı Erdoğan Bayraktar’ın yolunu kesti ve ilaçlarının temini için yardım istedi. Dilek Özçelik'in cebine 200-300 TL civarında para sıkıştıran bakan Dilek Özçelik’in şaşkınlığı karşısında şöyle söylüyordu: “Başka ne yapacağım? İlaçları sen kendin al. Yok, al onu al. Düşürme parayı, cebinden düşürme.” Dilenci olmadığını hatırlatarak, bakanın kendisine verdiği parayı iade eden Dilek Özçelik ise olayı şöyle özetliyordu: “Ben bakanı şans eseri gördüm. Devletin başındaki insanların orada olmalarının sebebinin tüm bireylerin ihtiyaçlarına cevap vermek olduğunu sanıyorum. Hala öyle midir bilmiyorum ama bu düşünceyle kendisinin beni dinlemesini arzu ettim. Ama ben ilaç dedikçe o para dedi.” Olayın medyaya yansıması üzerine Dilek Özçelik’in tedavi masrafları karşılandı.

26 yaşındaki S.A., 2011 senesinin Ocak ayında Antalya’daki bir alışveriş merkezinde bulunan marketten bebek maması, turşu, zeytin, sucuk ve şampuan çaldı. Avukatının beyanına göre maddi sıkıntılar yaşayan ve bebeği için mama çalmak durumunda kalan S.A., bu ürünleri markete iade etmesine rağmen 11 aylık bebeği ile birlikte cezaevine girdi. Olay sırasında yanında bulunan arkadaşı S.Y. de aynı sebepten ötürü tutuklandı. Linkler: Akşam - Samanyolu Haber - CNN Turk - Internationala



2,5 aylık Kübra, 17 Ocak 2011’de Samsun’un Tekkeköy ilçesinde beslenme yetersizliğinden ötürü hayatını kaybetti. Kübra’nın babası Murat Bakırcı 2008’de üzerine vinç düştüğü için sakat kalmış ve sakatlığından ötürü çalışamaz hale gelmişti. Kübra’nın annesi Necla Bakırcı ise Kübra’dan önce 5,5 yaşındaki kızı Kumru’yu da kaybettiğini ve dilenerek geçindiklerini söyledi. Necla, temel besinlerden yoksun kaldıklarını, vücudunun Kübra’yı besleyecek sütü dahi üretemediğinden bahsetti. Kübra açlıktan ölmüştü, durum Necla’nın anlatımıyla şöyle özetleniyordu: “Bebeğim açlıktan, parasızlıktan öldü. 2 çocuğum daha var. Onlar da aç. Ekmek almaya paramız yok. … Mecburum dilenmesem tencerem kaynamıyor. Çocuklarım ne yiyecek? Dilenerek aldığım parayla tencere mi kaynatayım, çocuklarıma bez mi alayım, ölen kızıma mama mı alayım? … Sütüm yok. Çayla insanın sütü olur mu? İki günden beri tenceremde yemek yok. Komşularım bir tabak yemek getirecek de çocuklarım yiyecek.” Link: Milliyet



Henüz nüfusa dahi kayıt ettirilmemiş 40 günlük Ayaz bebek, 24 Aralık 2013 gecesi, Konya’nın Ereğili ilçesinde camlarından bazıları naylonla kaplı olan kerpiç bir evde zatürreden öldü. Ayaz bebeğin annesi Maviş Eşme, yazın tarım işçiliği yaparak geçimini sağlıyordu ve yazları çalıştığı tarlalarda çadırda kalıyordu. Eşi askerde olan Maviş Eşme, Ayaz’ın öldüğü kış havuç toplamak için Konya Ereğli’ye gelmişti ancak hava koşullarından ötürü havuç tarlasında çalışmak mümkün olmamıştı. Tarlada çalışamayınca kağıt ve hurda toplayıcılığı yaparak geçimini sağlayan Maviş Eşme, Ayaz’ın doğumuyla birlikte bu işi de artık yapamıyordu. Okuma yazma bilmeyen, devletten herhangi bir yardım almayan Maviş Eşme, naylonla kaplı camları olan kerpiç odasını çevreden topladığı odunlarla ısıtmaya çalışıyordu; ancak çabaları Ayaz bebeği ısıtmaya ve yaşatmaya yetmedi

1,5 yaşındaki Muharrem Taş, 1 Şubat 2014 gecesi Van’ın Yalnıca köyü Çeli mezrasındaki evlerinde rahatsızlandı. Yüksek ateş ve öksürük sorunları olan Muharrem, yolların kapalı olması gerekçesiyle hastaneye yetiştirilemedi, daha doğrusu ailenin yardım talebine karşın bu mezraya ambulans ya da araç gönderilmedi. Muharrem’in bir çuvalın içine sığabilen ve babasının sırtında taşıdığı cansız bedeni medyaya yansıdı. Muharrem’in amcası Abdurrahman Taaş’ın açıklamasına göre, bu olay tamamıyla ihmalden kaynaklanan bir ölüm: “Yeğenim rahatsızlanınca ağabeyim yardım için yetkilileri arayarak yardım istemiş. Fakat hiç kimse ilgilenmedi. Yeğenimin ölüm haberini gece yarısı aldık. Köye kadar arabayla daha sonraki yolu da yürüyerek mezraya ulaştık. Ölen yeğenimi çuvala bırakıp ailesiyle birlikte tekrar karlı yolardan geçerek önce köye, ardından da bir araçla Van’a geldik. Savcılığa suç duyurusunda bulunduk. Çünkü bu ölümde herkesin suçu var. Eğer zamanında müdahale etselerdi belki yeğenim ölmeyecekti. Eğer yine bize yardım eden olsaydı hastaneye götürselerdi, orada ölseydi Allah’ın takdiri yapacak birşey yok diyecektik. Ama burada büyük bir ihmal var. Biz sorumlu olan herkesten şikayetçiyiz. Yeğenimin cenazesini bile biz o yollardan yürüyerek akrabalarla birlikte getirdik. Sorumluların cezalandırılmasını istiyoruz.” Buna rağmen, Muharrem’in ölümüyle ilgili sorumluluğu olduğu iddia edilen 112 Acil Sağlık Hizmetleri, İl Özel İdaresi, Karayolları 11’inci Bölge Müdürlüğü ve jandarma yetkilileri hakkında yapılan soruşturma bir türlü tamamlanamadı.



Suriye’deki savaştan kaçan ve Ankara’nın Dikmen vadisinde bir naylon çadırda hayatlarını sürdürmeye çalışan Sonay Said ve Hasan Said’in henüz 36 günlük kızları Ebru, 28 Ocak 2016’da -20 derece soğuk olan havada donarak öldü. Suriye’den geldikten sonra kağıt toplayıcılığı yaparak hayatını sürdürmeye çalışan aile, kağıt toplama işine getirilen düzenlemeyle bu işlerinden de oldular. Dolayısıyla, soğuk hava koşullarında yakacaklarını temin edemeden yaşamak onlar için daha da zor hale geldi. Link: Cumhuriyet



10 aylık Aybüke, 4 Ocak 2016 sabahı İstanbul’un Fatih ilçesinde donarak öldü. Anneannesi Canan A. ve Aybüke birlikte yaşıyorlardı ve kalacak yerleri yoktu. Canan A.’nın aktardığına göre, komşularının yardımıyla geçiniyor ve bazı geceler hastanelerin acil servislerinde yatıyorlardı. Aybüke’nin donarak öldüğü sabahın arefesinde bir camide yatmışlardı. Linkler: Diken - Hürriyet - Cumhuriyet



36 yaşındaki Cemal Can, 2002 yılında okulların açıldığı ilk gün evinin giriş kapısına kendini astı. 8 yaşında ilkokul 2. sınıfa giden bir oğlu olan Cemal Can, Samsun’da bir apartmanın kapıcılığını yapıyordu. Cemal Can, intihar etmeden önce şunları yazdı: “Ölümümden kimse sorumlu değildir. Çocuğuma kitap ve okul önlüğü alamadım. Ona iyi bakın.” Hiçbir sosyal güvenceleri bulunmadığını söyleyen eşi Şerife Can, Cemal Can’ın ölümünün nedeni olarak parasızlığı gösterdi. Linkler: Sabah - Milliyet



48 yaşındaki Emine S., 18 yaşındaki oğlu Soner Semih S. ile 16 yaşındaki kızı Özlem S.’yi dershaneye yazdırdı; ancak şoförlük yapan kocasıyla birlikte dersaneye olan 5 bin TL borcunu ödeyemedi. Dershane yönetiminin senetlerde imzası olan Emine S.’yi mahkemeye vermesi üzerine tutuklandı. Annesinin kendisi yüzünden cezaevine girdiğini düşünen ve bu yüzden bunalıma giren Soner Semih S., 2 Nisan 2010’da Fethiye’deki evinde, tıpkı Ashleigh Bowes gibi, bu duruma daha fazla dayanamayacağını yazdığı bir not bıraktıktan sonra kendisini balkondaki demir çardağa bağladığı iple intihar etti. Link: Hürriyet



40 yaşındaki Hacı Oruç, Diyarbakır’ın Silvan ilçesinde seyyar satıcılık yaparak geçimini sağlıyordu. Eşi Edibe Oruç ve kendisinin 4 tane çocukları vardı. Eşinin aktardığına göre, 15 Ağustos 2010’tarihinde iftar vaktinde eve geldiğinde yemekte ne olduğunu sordu. Edibe Oruç’un evde yemek yapabilecek bir şey olmadığını söylemesi üzerine başka bir odada kendini asarak intihar etti. Linkler: Mynet - Milliyet



Mersin’de minibüs şoförlüğü yapan 35 yaşındaki Hüseyin Kabadayı, 9 Şubat 2015’te evinde bulunan av tüfeğiyle intihar etti. Çevresine 20 bin TL borcu olan Hüseyin Kabadayı, bu miktarı ödemek için yaptığı kredi başvurusunun reddedilmesi üzerine bunalıma girdi. Ölmeden önce yazdığı notta sevdikleri için hiçbir şey yapamadığından bahsediyor ve onlardan özür diliyordu. Link: Evrensel



Antalya’da yaşayan 32 yaşındaki inşaat işçisi Ulaş Akın, 8 Şubat 2016’da işten çıkarılması üzerine yardım istemek için Muratpaşa Belediyesi’ne gitti. Belediye Başkanı Ümit Uysal’ın toplantıda olduğu gerekçesiyle talebi reddedilince, yanında getirdiği benzini üzerine dökerek belediyenin önünde kendini yaktı. Hastaneye kaldırılan Ulaş Akın, 9 Şubat 2016’da yaşamını yitirdi. Linkler: Hürriyet - Yurt Haber



6 çocuklu Çelik ailesi, Aksaray’da çöpten hurda toplayarak geçimlerini sağlıyorlardı, öğünlerini ise çoğunlukla çöpten buldukları yiyeceklerden hazırlıyorlardı. 20 Kasım 2006’da 14 yaşındaki Aşire Çelik ve kardeşi Kadir Çelik, çöpte açılmamış bir paket salam buldular. Ertesi sabah kahvaltıda bu salamdan yiyen 52 yaşındaki baba Elvan Çelik, 48 yaşındaki anne Raziye Çelik, 25 yaşındaki Makbule Çelik, 20 yaşındaki Serpil Çelik ve evde bulunan torunlar 2 yaşındaki Raziye ve 6 aylık Muhammed ile birlikte hastanelik oldular. Elvan Çelik hayatını kaybetti. 14 yaşındaki Aşire Çelik’in anlatımına göre olay şöyleydi: “Babam hasta olduğundan işe çıkmıyordu. Evde diğer herkes, el arabalarıyla çöplerden hurda toplarız. Kadeşim Kadir'le eve gelirken, Fatih Mahallesi'nde bir alışveriş merkezinin karşısındaki çöpte paketi açılmamış salam bulduk. Salamı aldık. Sabahları kahvaltıyı ben hazırlarım. Yine ben hazırladım. Salamı da sofraya koydum. Ben sofraya biraz geç oturdum. Ben gelene kadar salamı bitirmişler. 'Neden bana bırakmadınız' diye uzun süre ağladım. Kahvaltıdan bir süre sonra babamın midesi bulandı. Kustu. Zaman zaman çöpten çıkan yiyecekleri yerdik. Hiç böyle olmamıştı.” Link: Radikal



80 yaşındaki Kore gazisi Muharrem Topçu, 6 Kasım 2009’da Muğla’nın Milas ilçesinde kullanılmayan bir restoranın baraka benzeri kısmında ölü bulundu. Cesedi inceleyen doktorların açıklamasına göre, Muharrem Topçu’nun ölüm nedeni soğuk ve beslenme yetersizliğiydi. Linkler: Sabah - Hürriyet



35 yaşındaki Ender Ertekin, 2 Mart 2007 tarihinde Eskişehir’deki bir köfteci dükkanından parası olmadığını söyleyerek köfte-ekmek istedi. Para almadan isteğini yerine getiremeyeceğini söyleyen dükkan sahibini tehdit etti ve hazır bulunan köfte-ekmeklerden ikisini alarak uzaklaştı. Eskişehir 1. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından gasp suçundan 5 yıl cezaya çarptırıldı. Link: CNN Turk



Kenan B., 8 Şubat 2014’te Ankara’nın Çankaya ilçisinde bulunan Adalet Bakanlığı Ek Binası önüne geldi ve yayalar için yapılan 5 metrelik iskeleye çıkarak intihar girişiminde bulundu. Kenan B., olay yerine gelen ve kendisini indirmeye çalışan polis ve itfaiye ekiplerine, ikna olması için hasta çocuğuna yardım edilmesini ve ilaç temin edilmesini söyledi. Uzun süren ikna çabaları sonucu Kenan indirildi. Link: Milliyet


33 yaşındaki Gülyemin K., 23 Nisan 2013 günü Antalya’nın Manavgat ilçesinde Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı kutlamalarının yapıldığı alana yakın bir yerde, herkesin gözü önünde boğazına bıçak dayayarak intihara teşebbüs etti. Öncesinde defalarca kaymakamlığa başvuran ancak 250 TL yardım alabilen Gülyemin K., dilekçelerine cevap verilmediğini, işsiz olduğunu ve çocuklarına bakamadığını ve bundan ötürü bunalıma girdiğini söyledi. Gülyemin K.’nin intihar girişimi aynı zamanda bir sesini duyurma eylemi ve yetkililere yapılan bir ikaz niteliği de taşıyordu. Gülyemin K., kendisine yardım edilmemesi ve iş yerleştirilmemesi halinde bu defa kimsenin görmediği bir yerde intihar edeceğini şu şekilde ifade etti: “Eğe bir işe giremez ve aileme bakamazsam son çare canıma kıyacağım. Kimsenin olmadığı bir yerde bunu yaparım. O zaman yardım talebime ve dilekçelerime cevap vermeyenler vicdan azabıyla yaşamak zorunda kalırlar.”

Bolu’da yaşayan, züccaciye dükkanını kapattıktan sonra emekli olan Arif Turan 6 aydır ev kirasını ödeyemiyordu. 16 Mayıs 2015’te oturduğu apartmanın önünde ev sahibinin oğluyla görüştükten sonra kafasına dayadığı tabancasını ateşleyerek intihar girişiminde bulundu ve hastaneye sevk edildi.


34 yaşındaki Ahmet Çakmak 2001 Ekonomik Krizi’nin arefesinde Mamak’ta çiçekçilik yapmayı bırakıp kahvehane açmıştı. Dolar dalgalanmaya bırakılmadan önce 6 bin dolar borç almıştı. Ahmet Çakmak, 4 Nisan 2001 günü, dönemin başbakanı Bülent Ecevit Başbakanlık binasından çıkarken, “Sayın Başbakanım, ben bir esnafım” diye bağırıp elindeki yazar kasayı Başbakan’ın önüne fırlattı.



Atanamayan Öğretmen İntiharları: Türk Eğitim-Sen Genel Sekreteri Musa Aktaş’ın Şubat 2016’da yaptığı açıklamaya göre atanamayan öğretmen intihar vakalarının sayısı 40’ı bulmuştu. Bunun üzerine açıklama yapan Milli Eğitim Bakanı Nabi Avcı, atanamayan öğretmenlerin intiharlarının bir tür “gösterişçi intihar eylemi sendromu” kapsamında değerlendirilebileceğini söyledi. Bakan Nabi Avcı, teknik tabirini tam bilemediği bu sendromu, “Aslında niyeti olmadığı halde etrafında ilgi uyandırmak veya ilgi çekmek veya isteklerinin yerine gelmesini sağlamak amaçlı” eylemler olarak açıkladı. 2012 yılının Nisan ayında, Diyarbakır’ın İncehıdır köyünde atanmayı beklerken bunalıma giren ve kendini asan 26 yaşındaki Mustafa Kaya ve Aydın’ın Kuyucak ilçesinde 8 yıldır atanamadığı için bunalıma girip intihar eden 33 yaşındaki Alim Koç bu 40 intihar vakasından yalnızca 2’si. Bağımsız Eğitim-Sen’in 2014 yılında 2 bin 132 atanamayan öğretmenle yaptığı araştırmaya göre ise, atanamayan -özellikle atanamama süreleri 3 yıl ve üzeri olan- öğretmenlerin %35’i intihar etmeyi düşündüklerini belirten cevaplar verdiler.

[-Black-]

Bişeyler yazmak istiyor insan, ama ne söylesen boş kalıyor. Siliyorsun.

[ramazan_06]

Kelimeler kifayetsiz kaldı yorum yapamadım.

[hachiko]

benim nevrim dönmüş müdür hala kelle paça diyon olm ya..yarın sınavım olmasa it gibi içcem..

[SuleymanE]

Konunun üstte kalması ve daha fazla kişinin okuması için yazdım. Okudukça içim burkuldu. Bende bu sefer yorum yapamayacağım...

[AsirMahfi]

En etkili paylaşımın bu oldu hachiko. Üzerine edilecek laf yok zaten. Üstte kalsın.

[_chaotic_]

[YasinC]

Okurken ben utandım sinirden gözlerim doldu. Ben böyle adaletin de düzenin de içinden geçeyim...

[mavellen]

Bu devlet hiçbirzaman sosyal olmadı.Bu gibi mazlumlara oy devşirmek için göstermelik yardımlar yapıldı.Tabii durumundan bir haber olunmayan bu garip yükün altında ezildi.Yazık yahu.Seçimler var haberlerde görmüşsünüzdür benzinde vergi indirimi emlak barışı bedelli vs gibi uzar gider.ALLAHA havale ediyorum ondan başka gücü yetecek yok.Hz.Ömer olmanızı isteyen yokda azıcık menfaatsiz vatandaşın yanında olun.Yol medeniyet olmassa olmazda bunların ardına sığınmak yerine daha çok vatandaş için çalışmak lazım değilmi.Kim verecek bu garibin hesabını.

[umutss]

Cok anlamli ve dusundurucu bir paylaşım. Dun okudum ve hem yazacak bir şeye yuregim elvermedi. Hem de daha sonra daha detaylı okuyacam diyerek bir süre düşündüm. Dünyaya kendi bireysel konumumuzdan bakıp kendi sorunlarımızı ne kadar da büyürüyoruz dedim. Aslında ne kadar bencil ve ne kadar kendi isteklerimize odaklanmış durumdayız.

İşin kötüsi dünyadaki kaynakların her insana yetecek seviyede oldugu ama kaynak dagılımının çok adaletsiz oldugunu bilmemiz de önemli bir nokta. Mevcut kaynaklar ve üretim seviyesinde aslında dünyada bu derece yoksulluk ve açlık olmamalı. Ama gelir dağılımında inanılmaz bir adaletsizlik var ve kimse bunu derinlemesine inceleyip çözüm üretmiyor. Çünkü daha uzun vadeli bir süreç gerektiriyor. Seçimlerde prim yapmıyor! Varsa yoksa sosyal yardım ve popülist politikalarla seçimleri kurtarma derdinde herkes.

Ben diyorum ki seçimlerde bir halkın tek talebi, eşit hak ve gelir dağılımı sağlayan bir sistem olmalı. Her bireyin dininden dilinden ait oldugu etnik kökenden bağımsız bir şekilde eşit hak, ozgurluk ve gelir dağılımı sağlayan bir sistemde müslümanı da, diğer dinlerin mensupları da, diğer etnik kökenler de mutlu ve huzurlu yaşarlar. Ama biz millet olarak bunu talep etmek yerine, seçimlerimizi dine, dile, etnik kökene göre yaptığımız için ve siyasiler popülist söylemlerle milleti bu noktaya odakladığı için, sosyal devlet sistemi yerine, eşitsiz ve adaletsiz seçimleri bize yaptırıyorlar!

Bir kesim yoksulluğu kabullenip, gelip geçici ve garanti olmayan sosyal yardımlara minnet editor. Bir kesim bu sistemi domine eden siyasi yapı ile çıkar ilişkisine girip hakkettiğinden ve ihtiyacından fazlasını kazanmış oluyor. Gunluk olarak baktığında yoksulluğu kabullenen de, kaynaklardan fazlasını alabilen de durumdan memnun görünüyor. Ama aslında ortada eşit ve adaletli bir sistemden bahsedilemiyor.!

[hachiko]

Buraya birşeyler yazacağım ama hani bu yazacaklarım ne bir yönetici ne bir eğitmen ne bir bilim adamı ne diğerleri ağzından olacak...

Ekleme: Tamamen empati yaparak bir yazı yazacağım, amma teyit edilen konuyu zamanında tanık oldum ve yaşadım bazen aklıma geliyor ve üzülüyorum..

[Umutksk]

Gerçekten çok üzgünüm,bir erkek olarak,hemcinslerim adina utaniyorum.Bu ülke zamanında dünya üzerinde kadın haklarına en onem veren ulkelerde basi cekiyordu.Kimler hatali,durum neden boyle diye kendimize sorarsak,inanin ucu gelmez.Eğitimden başlar,hukuğun ülkemizdeki zayıflığıyla bitiririz muhtemelen.Umarım insanlar ders almayi bir gun ogrenirler.Ve ekonomik sebeplerden,ozgurluklerinin kisitlanmasindan oturu kendi canlarina kiymak zorunda kalmazlar.

[EmirŞengezer]

bazen çok aptalca şeylerin derdine düşebiliyorum. sonra böyle örnekler tokat gibi çarpıp kendime getiriyor. atanamadığı için intihar eden öğretmenler işsiz kaldığı için kendini yakanlar, yakacak bulamayıp donarak ölenler. bu coğrafyada acılar bitmez.. diğer yandan oğlu 2 aylıkken çok üşüdüğü için bir telefonla meskenine doğalgaz bağlattığını anlatıp acıtasyonla oy toplamaya çalışanlar.

[The Dude]

tutunamayanların listesi ...

haftan yoktur,
ayın yoktur,
şu sofrada yerin yoktur ...