Merhaba,
Kalbimizi hayatimizin her evresinde acitacak insanlar cikacak.Biz ise içimizdeki melegi git gide öldürdügümüzu farkedecegiz günü gelecek,artik durdurulamaz bir hal almaya başlayınca bu çıkmaz, elimizde olmadan herkes gibi olmaya mi baslayacagiz.. Korkuyorum ! Paramparca degilim ama parçalanıyorum.. Pembe hayallerde,mutluluk istiyorum.. Motorun sesini bastiramayan bir müzik dinlemek istiyorum.
On yargı ile dolmusken,nasil karsimizdaki insani objektif bir şekilde tanıyabiliriz.. Etrafımiz tanidigimizi sandığımız insanlarla dolmuyor mu? Insan oldugu için saygi duyamaz miyiz en azından ??
Saygi duymak neden bu kadar zorlasti..
Motorun sesini bastiramayan bir müzik dinlemek istiyorum.. Sadece rüzgari degil, rüzgarda yagmuru istiyorum.. Saygi ile damlalar selamlarken beni, ben mutluluğa doğru sürmek istiyorum.. Aldigim nefes, verdigim her soluga şükrediyor.. Sürmek istiyorum sonsuza, durmadan..
Bir melek ölürken,damlalarla umut vermek istiyorum..insanlari tanıdıkça kötülüğü tanıyorum,yitense masumlugum oluyor.. Pembe bulutlarima firtina oluyorlar,Bulutlarim kayboluyor..
Sonsuza sürmek istiyorum... Ismimi yazmak istiyorum yollara,biraktigim teker izlerimle... Sehrin tum kapılarını kapatmak istiyorum...
Bulutlar yaratacagim gececegim her denizden, sonsuza süreceğimm kutup isiklarina, yildizlari izleyeceğim dunyada sadece bir gece benim için yanacak, sönecek ve kayacaklar .. Ben gözlerimi kapayacagim orada olduklarini bilirken
Uykuya dalacagim ve uyandığımda dünya daha iyi bir yer olacak !
Sonsuza süreceğimm..dokulecek o gece yagmur gozlerime elime yuzume...göğsüme kapayacagim yüzümü... Carpacak yuzume ruzgar,sevecegim kalbim çok soguk,ısıtıp göğsümde..
Ve sevecegim yine ..
Telif hakkı bana aittir.
Cep telefonundan yazdigim için,t9 sıkıntıli biraz, hatalar icin kusura bakmayin.