s.a arkadaşlar.çok zor bir dönemden geçiyorum.okuyunca diyeceksiniz ki bunun hiç mi bir dert ortağı yok.neden buraya yazma gereği duymuş?
ama inanın ki bir çok eş,dost akraba kişilere anlattım ama herkesin söylediği "ÜZÜLME HAYIRLISI OLSUN " artık bu cümleyi duymaktan nefret
ediyorum.sizlerinde fikrini almak istiyorum.yaşım 33 ,bekarım , ailemle kalıyorum.diksiyonum düzgün,bayanlar tarafından da genelde tercih
edilen biriyim.biraz yarışmacı adayı gibi oldu biliyorum ;)buraya kadar tamam.it,çakal,kopuk,tinerci,alkolik esrarkeş de değilim.aksine
sigara bile içmem.iyi bir insan oldu-
ğumu söyleyenlerde bir hayli var.en azından ilişkilerimde menfaat üzerine katiyen kurulmaz.onu bunu dolandırayım.şimdi yardım edeyim,
yarın işim düşer gibi düşüncelerim olmaz.buraya kadar da tamam.belki sizler benden daha iyi birisiniz fazla detaya girmek
istemiyorum ama gelelim asıl soruya ????
bundan tam 15 sene önce e.m.l elektrik bölümünü bitirdikten sonra ( bu bölümü hiç sevmedim) ilk çalıştığım iş yeri iflas
etti.elimize çek verip gönderdiler.bende antalya ya halıcı da çalışan bir arkadaşımın yanına gittim.9 ay sonra burası da iflas
etti.biriken ne para var ne de birgünlük sigortam.ama inatçıydım.dil öğrenip avrupa da yaşayacaktım.tam 5 sene antalya ve bodrumda
shoplar da çalıştım.bir alman kız bana aşık oldu 2 sefer almanya ya yanına gittim.kaçmadım.orada kaçak yaşamak aklımda hiç
yoktu.evlenmeliydim onunla.ama nasıl olduysa ayrıldık.kız çok vardı bir diğeri olurdu ve birbaşkası denk geldi.bu seferde askerlik
çıktı.bekleyecekti beni.ama beklemedi o da gitti.ailem gir bir sigortalı işe dedi.belki haklıydılar.tam 30 yaşıma kadar bir fabrikada
çalıştım.kriz çıktı işçilerin yarısını çıkarttılar.tabiki de aralarında bende vardım.bu arada girmediğim sınav kalmadı.hedefim
değişti.memur olmalıydım.asgari ücretle hayatımı devam ettiremezdim.ama şimdi yaş 33 ve ben asgari ücretle güvenlik görevlisi olarak
yaşıyorum.sevdigim biri var evlenemiyorum.onun durumu benden de kötü.biliyorum aşk karın doyurmaz.şimdi diyorum ki ey benim bahtsız
kaderim,ettiğim duaların binde biri kabul olsaydı şimdi çok daha iyi bir hayatım olurdu.acaba neden olmuyor.bir adım öteye
gidemiyorum.keşke bir 600 lük bir ss olsa diyorum ama biliyorum hiç bir zaman olmuyacak.hayat bana sağ gösterip sol vuruyor.öz güvenim
kayboldu.aileminde durumu belli.biraz akıllı olsalardı, o tarlayı yemeselerdi şimdi bende amca oğullarım gibi yeni bir ev
alabilirdim.ben kendimin bu kadar aciz bir duruma düşeceğimi hiç düşünemezdim.acaba birilerinin bilipte bana söylemediği bir şeyler mi
var? etrafımda ki bana abi diyen çocukları şimdi görmek için kimlik bırakıyorsun.iki düzgün kelime edemeyen,evinin yolunu zor bulan,
arkadaşlarım çoluk çocuk lunaparkta geziyor.gelde iç çekme arkadaş :( elbette insanız.bizim de isteklerimiz olacak yaratandan
.sağlığımız
yerinde deyipte kendimizi mi teselli edelim.ilerde bu sağlıkta kalmayacak.paran pulun yoksa evladının bile kapını açmadığı bu devirde
gelecek burnuma iyi şeylerin kokusunu vermiyor.korkmaya başladım.sonum ne olacak.fikirlerinizi almak istiyorum.siz olsanız ne
yapardınız???