"Uzun yaşamak için doyasıya yaşamamak, sağlıklı beden diye diye ruhunu öldürmek" Bıktım bu komediden”. Günlük olağan yakınmalarımın dozu bu kez fazlalaşmıştı. Havalar açıyordu ne de olsa. Kışın oturup kitap yazmak kolay. Ama güneş parlayıverdimi göklerde; her şey daha bir batar oluyordu insana.
Komutan kaşlarının arasındaki zor giden buruşuğu az biraz açıp: “Hazırlan hadi” dedi. “-Yol-sadın(!) yine”. Beni içten gülümsetmenin tek yolunun motor olduğundan sık sık yakınırdı! İsteksizce yanıtladım: “Aynı yerlerde gezmekten bıktım. Hani macera? Yorgunluk?” Bu kez somurtma sırası Faramarz’a gelmişti: “Sen onu sponsorlara söyle” diye homurdandı; “ne kadar ekmek, o kadar köfte”.
Konu dağılmasın diye yakasına yapıştım: “Bu kez bilmeden dalalım yollara be komutan, madem yakınlara mahkumuz, o zaman bari kimsenin bilmediği yerler olsun”. Faramarz’ın da gözleri parlamıştı: “Mesela köy yollarına?..” Cevabım hazırdı: “He, ya; öylesine dalalım…. Böylece karar verilmişti.
Motorun burnu Şile girişindeki Ağva levhasından sağa sapıp ilerlerken (ortalama 5 km.) bu kez sağa Ağva-Kandıra yönüne değil; beyaz üzerine “Kabakoz 6, Akçekese 10” yazılı levhadan sola dönerek gitmeye koyulduk. Yol bozuk ama hangi köy yolu değil ki?
Önce Kabakoz çıktı karşımıza; Safranbolu evlerini andıran evciklerle güzelleşmiş bir köy. Ahşap evler sanki tüm güçleri ile verdikleri “ayakta durma” savaşını yitirmek üzereler. Tabiidir ki her birinin içinde de evlerle yaşıt bir nine ile dede. Zaman -evlere yaptığı gibi- onların da her bir şeylerini yağmalamış; ama sanki gülümsemelerine kıyamamış.
Sonra köy yolundan devam ettik ve Ağva levhasından sola sapıp kendini yol sanan ve denize doğru inen bir patikayı -sağa sola sapan ürkütücü bozukluktaki girişlere prim vermeden- izledik. Kambur kumbur zeminde zıplayarak giderken ilerden deniz ve yanında sahili kaparozlamış lüks bir yazlık site geldi karşmıza. Yıllardır alıştığımız gibi, bu kez de kendini koruma sanan köylüler karşımıza dikilip “giremezsin… girilmez… duur… hoop” ve benzeri sesleri çıkarmaya koyuldular. Ne de olsa can sıkıntısı zor iş! Anladık ki yolun sağı tümüyle sahipli. Biz de 5-6 km. daha ilerleyerek bir diğer sahil ile yüzleştik. Hayret burası halka açık, kralcıların da izi yok. Bomboş, sapsarı kumsal …Tertemiz deniz… Kumların üzerinde kullanılacakları günü sabırla bekleyen deniz bisikletleri, yerde geçen mevsimden kalmış patlak bir deniz topu ve çocuğunu gezdirmekte olan genç bir kasabalı.
Hemen bu güzel çevrede, delikanlının gözetimi altında(!) fotoğraf makinalarına davrandık. Bulmuştuk işte farklı bir yer çadırımızı kurup atıştıracak. Adam bizim yayılmaya başladığımızı görünce -içine sinmemiş olacak ki- yanımıza gelip: “İlerde başka koylar da var” dedi. “Gezmek isterseniz devam edin. İlersi hep sahil”. Komutan gülerek: “Buraya geldik şanslıyız hocam” diye yanıtladı. “Depolar, aç açına yaşamaktan mide veremi oldu çoktan”.
Faramarz’ın içtenliğinden etkilenen adam anlayışla: “O zaman Akçakese'ye geri dönüp, Askeriye’ye gelmeden önceki yoldan sağa dönün” dedi. “Akkaya’ya filan… Çok daha güzel oralar”. Açtım, susuzdum(!), hemen başlamak istiyordum yiyip içmeye:”Burası iyi” diye kestirip attım. “Sahil sahildir”.Delikanlı inatçıydı: “Öyle deme abla, orası başka güzel. Sanatçılar kliplerini orada çekiyor”. Faramarz’a zor ve yeni bir şey ile, rahat ve eski birşey arasında seçme yapmasını söyle. Hemen zor olanı seçer. Ama sanırım adamın tarif ettiği yola girdiğimizde o da “bilmedik yola burnunu sokmak başa bela açar- sözleriyle kafa ütüleyen büyükler haklıymış” diye düşünmeye başladı. Yumruk kadar taşlar ve ön tekerleri yutmak için iştahla bekleyen çukurlarla döşeli, kıvrım kıvrım inen toprak yol. Nereye indiğini de bir bilebilsem. Bir o yana, bir bu yana derken görkemli bir doğal giriş ile kendine kapı oluşturmuş mucize çıktı karşımıza. Öylece kalakaldık. Gözlerimiz bilet kesen görevlileri, yüksek site duvarlarını, duvarların içinde kalan -her ne akla hizmetse- havuzları ve korumaları aradı. Oysa boştu burası… sadece doğa annemiz ve biz başbaşa.
Anlatmak zor gördüklerimizi… Sağ yanımız göz alabildiğine kumsal. Sığ deniz, temiz sözcüğünü çamurlu su ölçüsüne indirecek kadar billurlaşmış; kucağına bir sürü oylum oylum kayayı taşıyor. Bu kayaların kimi kule gibi yüksek ve debdebeli, kimi ise boyun eğmiş adacıklar biçiminde. İşin güzelliği tüm bu oluşumlar anakaraya doğal köprülerle bağlı kalmış.
Öyle büyülü bir mekan ki burası, doğa da sanki “mücevherci dükkanım olsa olsa böyle bir bölgeye yakışır” diyerek bu kumsala altın tozları dökmüş. Hayır, hayır, bu bir benzetme değil. Zaten çevrede gizli sahil istemediğin kadar. Örneğin Akçakese mezarlığına vurun, biraz ilerisi yine kumsal, İmrenli deseniz öyle. İsterseniz Akkaya tesislerinin restoranı ve Akçakese’de bir kamp alanı var. Ama ola ki piknik yapmak isterseniz yemeğinizi ve bir şişe biranızı önceden tedarik edin; çevredeki bakkallarda sadece sağlığa zararlı olmayan boyalı-şekerli gazoz ve gavur icadı kolanın, müslüman versiyonu satılıyor.
Ayın önerisi: Bahar gelirken havanın sıcaklığına ve parlayan güneşe güvenmeyin ve her zaman kıyafet açısından “hazırlıklı” olun.
erkanzdemir adlı üyeden alıntı
