7. kismi da yolladim web siteme..
http://donald.hypermart.net/MCRide/Ride.htm
Yakinda buraya da yerlestirecegim...
DD
7. kismi da yolladim web siteme..
http://donald.hypermart.net/MCRide/Ride.htm
Yakinda buraya da yerlestirecegim...
DD
Episod 8 de yayin hayatina girdi...
Vaktim oldugunda buraya uyarlayacagim tabiiki
Adres malum
http://donald.hypermart.net/MCRide/Ride.htm de...
Yeni dünyada ilk ve tek İkiteker buluşması...Episod 7
----------------------------------
Clark Gable ın evini egzoz istikametinde bırakıp güneye, daha güneye doğru kırdık dümeni... Iste Cadiz den ayrılış
Ve önümüzdeki yol...
Dooğru Yturan ın dükkanına tam tepeden bodoslama daldık. Yaman kapıdan el sallıyordu bile, nereden görmüş bilmem...
“7of 9” ı (*) dükkanın önüne bir yere çekip sarılıştık.
Ben Donald, bu Daisy...sen Yturan olmalısın gibilerden başlayan konuşma gittikçe samimi, dostane bir havada saatlerce sürdü.
O arkadaki dolaptan iki Pepsi yürüttüğümü kimbilkir ne zaman farketmişlerdir...heh heee...
Burada da Yaman a elımde kalan İkiteker stikerlerinden birini vererek zehirliyorum çocuğu....Muhahaaaaa....
Yüzüm gülüyor ama gerçek yüzüm sırtımdan görünüyor bilenlere...
Bu kadar takıldığım yeter Yaman a...Harika bir çift oluşturuyorlar eşiyle. Geleceğe güvenle bakan, yere sağlam basan girişimci bir Türk ailesi. Gurur duydum doğrusu...
Yaman lar Vocelli pizza zincirinin bir halkası olmuşlar ABD de, http://www.vocellipizza.com ,
yıllardır yediğim en güzel pizzayı Yaman kendi elleriyle hazırladı...kesinlikle zincir restoran standartlarının çok üstünde olduklarını söyleyebilirim.
Ve bu tarla gibi bakimsiz (!) bahcedeki virane garajdan su gordugunuz üzerinde zinhar bir toz zerresi dahi bulunmayan yeşil canavar çıktı...
Bir Kawasaki Ninja ZX12R.
Evet...1200cc, 190 HP, 213 kg lık çılgın bir bir Super Bike.
200 mph hızın vızıltı geldiği bu makine ile 55 mph ı geçtiğinde cezayı yediğin bir memlekette hayat zor olmalı Yamancığım.
Ertesi sabah erkenden düştük yollara...ver elini dağlar.
Yukarda yolda rastladığım bir asker emeklisi amca...arkadan tam gaz yetişti yakaladı. Yalvar yakar benim Gıvi çantanın kendi motoruna olup olmadığını anlamak istediğini söyledi. Ayıpsın dostum söker – takar anlarız tabii. Bu arada...hiç böyle bir Honda gördünüzmü?
Tam bir turing motoru…arkada koskoca bir bagajı var.
Gün puslu başladı öyle gitti öğleye kadar. Sonra nihayet Ohio nehrini aşacağımız köprü göründü.
Ve artık West Vırginia (WV) da yız. Köprü alttaki haritada 6 numaralı nokta.
Yani Apalaş dağlarına ulaşmış bulunuyoruz resmen. Alttaki resim yeni etabımız.
Yturanlar dan, yani St. Calrisville den çıkıp Pocahontas a gidiyoruz. Yaklaşık 450 km.
Alttaki resimler haritadaki 6 ve 11 numaralar arasındaki yoldan. Küçük ve kıvrım kıvrım bir nehir kenarı boyunca gidiyor.
Saatler ve saatler boyunca viraj üstüne viraj alıyorsunuz. Bu motosikletçi rüyası gibi yollarda sürmenin darısı başınıza diyorum...
Hele haritadaki 11 ve 13 numaralar arası yol, Rte 219 anlatılamayacak gıbiydi. Hem yol kalitesi, hem mühendisliği, envai çeşit çiçek kokuları ve hemen hemen sıfır trafiği ile rüya gibi bir sürüş oldu WV yolları. Sonunda Pocahontas ülkesine ulaştık. Şu linke bir bakıp fikir sahibi olmanızı tavsiye ederim.
http://www.pocahontas.org/home.aspx
Tam bir doğa cennetindeyiz. Snowshoe dağının eteğinde bir kayak tesisinde gecelemeye karar veriyor ve mis gibi dağ havası teneffüs ederek kafamda yarınki “tarihi lokomotifle dağlarda yapacağımız gezi” fikriyle deliksiz bir uykuya dalıyoruz...
Bu fikri Yturan soktu kafama, ona da bir arkadaşı önermiş. Küçük bir broşür bile tutuşturdu elime. “Cass” diye bir kasaba var dağlarda, ve orada hala çalışır durumda bir buharlı tren turistik seyahatler düzenliyormuş. Cazip bir de resim vardı broşürde...şunun gibi bir şey...
Bakalım yarın neler olacak...
------------
Not lutfen yazinin orijinali icin tiklayin Episode 7
(*) “7 of 9” benim motorumun adı...daha fazla detay için “Ulu Bilge Google Efendi Hazretleri”-UBGEH- ne tiklamak, Seven of Nine nedir diye sormalı, Daisy faktörünü hesaba katıp olayı daha fazla karıştırmamalı...
Episode 8....Buharlı trenden yıldızlara doğru...
------------------------------------------------------------------------------
Ertesi gün ilk işimiz Cass kasabasına doğru yola koyulmak oldu, ancak kasaba sanki terkedilmiş gibiydi...
Tam bütün umitlerimi yitirmiş gibiyken ilerde güçlü bir istim ıslığı ve beyaz bir buhar gördüm...doğru izdeydik.
Ama yanlış zamanda...Çünkü açılış Haziran ayında yapılıyormuş. Kasabaya da Haziran dan evvel kimse gelmiyor.
Neyse... trencilerle biraz sohbet ve parmaklarını çıtırdatıp yeni sezona hazırlanan nefis antika lokomotifin birkaç resmini çekiyoruz.
Sonra biraz hüzünlü ayrılış.
Kokusuyla bizim bütün çocukluk anılarımızı burnumuzun dibine getiren lokomotif ormanın derinliklerinde kaybolup gidiyor.
Haydi yine yollara, çok işimiz var daha...eh hava da açtı iyicene...
Derken orman içinden bir açıklığa çıkıyoruz, gözüme acaip bir cisim takılıyor. Daisy de kaçırmamış, basmış deklanşüre o anda...
Birazdan anlıyoruz ki NRAO ya,
Green Bank National Radio Astronomy Observatory ye gelmişiz.
Altta resmini gördüğünüz dev çanak antenmiş o cisim.
O fotograf bile anlatamıyor aslında antenin büyüklüğünü.
Dünyanın en büyük yönlendirilebilen çanak anteni bu.
Burada biraz mola verip olayı daha iyi anlamaya çalışacağız...sizde katılın bize...Biraz "radyo-astronomi"den bahsetmek istiyorum.
Bu konuda biraz temel/teorik bilgim vardı ama bu seyahatten sonra oturup biraz da okudum. Zaten seyahatler neye yarar değilmi? Genlerimize kazınmış arayış ve merakın biraz olsun sakinleşmesi, bizi biraz rahat bırakması içindir seyahatler...
Neyse, kısa bir özet te size geçeyim...Efendim, 1920 lerde New Jersey de Bell laboratuarında çalışmakta olan "Jansky" adında bir mühendis
radyo sinyallerinin yönünü bulmaya yarayan bir döner anten geliştiriyor, altta resmi var "Jansky nin atlı karıncası" diyorlar bu alete,
ve bununla oynarken tesdüfen samanyolunun ortasından, Sagittarius takım yıldızı civarından gelen süreklı bir radyasyon keşfediyor. Daha sonra 1938 lerde Grote Reber, Jansky nin keşfinden yola çıkıp kendi evinin bahçesinde ilk "Radyo-teleskop"u yapıp kendi çapında araştırmalara başlıyor.Bu antenle Jansky nin keşfini doğruluyor, Kuğu ve Casiopea takım yıldızlarında da güçlü radyo kaynakları keşfediyor.
Böylece “Radyo Astronomi” doğuyor. Evreni anlamakta, uzayın milyarlarca ışık yılı derinlerini gözlemede emsalsiz ekipmanlardan biri oluyor bu antenler. Daha geniş bilgi için link vereyim
http://www.nrao.edu/whatisra/index.shtml
http://www.nrao.edu/imagegallery/php/level1.php
Örnek olsun diye radyo teleskopla alınan bir iki görüntü de koyayım.
Altta Satürn, ısı ışınları ile yüzey sıcaklığı ve gazların türleri anlaşılabiliyor
Ve Venüs. 13cm boyunda radar dalgaları yollanıyor gezegene,
Bunlar yansıyıp geri dönüyor ve gezegen yüzeyinin 13cm hassaslıkta topgrafik haritası elde ediliyor...ilginç değilmi ?
Bu oldukça ilginç bir model. Binanın tavanında bilinen evrenin bir haritası var, siz yandaki bilgisayarla incelemek isediğiniz bölgeye anteni çeviriyorsunuz ve o bölgeyle ilgili simule edilmiş bilgileri alıyorsunuz.
Meraklı biri bir hafta oynasa doymaz bununla...
Ardından yine yollar...daha gidecek çok yol, görecek çok şey var...sallanmayalım... Altta “Monongahela” dağına tırmanış var. (bunları yazın bir kenara sonra sorabilirim yani...)
Hedef Virginia (VA).
Üstteki resim George Washington ormanından. Bu bölgedeki ormanlık arazi yaklaşık 600 x 200 mil bir alan kaplıyor. Türkiyenin %60 ı gibi bir alan neredeyse.
Harita bugünkü rotanın sabah etabını gösteriyor. #1 Snowshoe Kayak merkezi, konakladığımız yer. #2 Cass, tarihi demiryolu, #3 NRAO – Radyo Teleskop.
Bu noktalardan sonra “Monongahela” Ormanlarından geçip vadiye, Monterey e iniş, ve sonra tekrar George Washington Ormanlarına tırmanarak Virginia eyaletine giriş.
Sonra bir vadi ve bir tırmaniş daha ve #4 noktasına geliyoruz.
Bu nokta artık bu seyahatin en güney ucu ve en enteresan pasajının başlangıcı oluyor, çünkü “Shenandoah Ulusal Parkı” na giriyoruz artık. Park Apalaş dağ dizisinin “Blue Ridge Mountains” ayağını oluşturuyor ve tam zirvesinde, Atlantik Okyanusu na paralel, bütün dünya motosikletçilerinin rüyalarını süsleyen “Skyline Drive” adlı yol var. “Blue Ridge Parkway” (BRP) in bir parçası.
Biz bu yolu kuzeye doğru 200km giderek katedeceğiz. BRP nin tamamı yaklaşık 1000km...yani 600 küsur “miles”... böyle güzel yollar için burada motorcular buna “s”miles diyor... (smile – İng. Gülümseyiş, tebessüm)
Şimdiden bir başka seyahat planlıyoruz BRP ye ve onun ünlü kuyruğu “Tail of the Dragon” a.
Evet hazırlanın, bir sonraki episod Skyline Drive...125 smiles, tekmili birden.
----------------------
Not lutfen yazinin orijinali icin tiklayin Episode 8
Episod 9 u yazmaya vaktim yetmeyecek anlasilan...ama bu arada bekleyenleri boynu bukuk birakmamak icin size bir slide-show duzenledim #9 a dair.Buna bir "pek yakinda" fragmani da diyebilirsiniz....
BRP Vertical
Yaklasik 2MB, dusey fotograflardan olusan bir dizi...kisa bir sure pilyon yolcum oluyorsunuz BRP de. Umarim begenirsiniz.
DD
Episode 9 -son-
Ile son kismi da yolladim..pek yakinda buraya da ilistirecegim.
Nihai Episode, # 9 …. BRP
-----------------------------------
Eveeet, nihayet “Blue Ridge Parkway” – kısaca BRP- ye geldik...
“Ridge” İngizcede “keskin sırt” anlamında. Örneğin bir ev çatısının iki düzleminin birleştiği mahya hattı bir “ridge”.
İşte tam bu tanıma uygun bir hat üstünde kurulmuş BRP.
1000km uzunlugunda bir dağ sırası düşünün, ve tam bu dağ sırasının zirvesinden giden bir yol.
Bu 1000km nin tamamı ulusal tabiat parkı, ve koruma altında.
Ayılar karacalar geyikler vb. bilumum mahlukat mutlu bir hayat sürdürüyor bu uçsuz bucaksız ormanlarda-dağlarda.
Gerçi 1926 larda burada avlanma suretiyle hepsinin kökünü bir kazımışlar ama sonradan akılları başlarına gelmiş.
Şimdi geyik miktarı 30 bin civarında....
Darısı Türkiyenin başına...
Buranın bir başka ilginç özelliği de açık bir botanik parkı olmasında.
Bölgedeki bütün bitki örtüsü özellikle çiçekler ve şifalı bitkiler de koruma altında ve
dokunmak yasak tabiiki. Her yıl baharda yabani bitki festivali düzenleniyor burada…
aslında biz de pek geç kalmamıştık, hala etrafta çok değişik,
kokulu-kokusuz çiçekler yol boyunca bize eşlik etti emsalsiz koku ve renkleriyle…
İşte bu yolun kuzeyde kalan 200km lik kısmını, “Shenandoah Ulusal Parkı”nı katedecektik bugün.
http://donald.hypermart.net/MCRide/M..._files/BRP.wmv
Su ustteki linki yuklerseniz (2MB) kısa bir video çekimi izleyeceksiniz.
Çekimi kısıtlı imkanlar ve benim fotograf makinemle yaptım,
tank çantasınn üstüne koyup, kimi zaman tek elle idare edip filan iyice bir amatör bir şey oldu,
bu arada motoru da oradan oraya gezdırdım durdum…
ama bütün bunlara rağmen size fotograf ve kelimelerin
veremediği başka şeyler de verebileceğmden eminim bu yolla.
Yol kalitesi mükemmel, zaten para ile girilen ve ticari-ağır trafiğe tamamen kapalı bir yol.
İyice kaba bir zımpara kıvamında pürüzlü her hızda her yatış açısında tutacağından eminim.
Rangerlar izin verse de yanımızda bir çift yedek peg le gitsek,
sürttüre sürttüre bitirsek hepsini rahatlasak ne iyi olur ama hız limiti 35 – 45 mph (55-70kmh)
arasında ve ciddiyetle takip ediliyor.
Mecburen ve aslında biraz da gönüllü olarak sabit bir hıza ayarlayıp doğanın ve
enfes manzaranının sihrine kendiniz bırakıp gidiyorsunuz saatlerce.
Seyahatin bu kısmı hakkında yazabileceğim fazla bir sey yok aslında. Sadece sırıtmaktan
suratınıza ağrılar saplanana kadar zevkle sürüyor,
yol boyunca sıklıkla ayarlanmış manzara-doğa izleme ceplerinden sağı solu seyredip 2 saatlik yolu
6 saatte bitiriyorsunuz.
Yağmur bu yol boyunca etrafımızda dolaştı durdu ama ciddi bir yağışla karşılaşmadık.
Sadece tatlı bir serinlik ve nefis bir orman kokusu sağladı bize sağolsun.
Bu yolda bir enteresan tabela ile de karşılaştık…
Evet “Türk Dağı”… Kimbilir nereden gelmiş bu isim, ben bulamadım doğrusu…
Alttaki haritada bu pasajda geçtiğimiz Shenandough NP ve BRP rotasını, #2 de de Türk Dağı nın olduğu noktayı görüyorsunuz.
O gece Winchesterde kalıp ertesi gün de yola koyulup evimize salimen ulaştık.
Her ne kadar son gün 700km yaptısak da çoğu otoyollarda geçtiğinden seyahatin en
sıkıcı bölümünü oluşturdu.
Yine de bir konaklama noktasında gördüğüm ilginç bir aleti sizle paylaşmadan edemeyeceğim. Iraktan alınıp bir meraklının bahçesine giden bir Amerikan tankı…
Zincir yağlamamanın sonuçlarını görüyorsunuz işte…
Mayına çarpıp yanmış fena halde, şimdi ise bir hatıra eşyası sadece…çirkin bir kağıt ağırlığı…
Evet bu unutulmayacak gezi de böylece motorumun kayıt defterine girmiş,
unutulmayacak geziler listesinde yerini almış oldu.
Yaklaşık 4000km tebessum etmemizi sağlayan tanrıya şükürler olsun…
darısı bütün okurların başına.
Haydi bakalım…yeni maceralara doğru !
28 Haziran 2004, NYC, NY
Reşat “Donald Duck” Arbaş
Şu an bu konu içerisinde 1 kullanıcı var. (0 üye ve 1 misafir)
fuatbmw01 adlı üyeden alıntı
